ស្ថិតនៅលើទីតាំងមួយកន្លែងក្បែរវត្តសំរោងអណ្ដែត ក្នុងសង្កាត់ភ្នំពេញថ្មី
ជាយរាជធានីភ្នំពេញ
ឃ្លាំងស្តុកទំនិញមួយត្រូវបានសាងសង់ដោយ
មានដំបូលប្រក់ស័ង្កសី ក្នុងទំហំប្រមាណ ១៥ គុណ ២៥ ម៉ែត្រ។
នៅក្នុងឃ្លាំងនេះមិត្តយុវវ័យនឹងឃើញទូរកុងតឺន័រកកពីរ
ត្រូវបានដាក់តម្រៀបក្បែរៗគ្នា។
ទូរកុងតឺន័នេះគឺសម្រាប់ក្លាសេត្រីសាលម៉ុន និងត្រីធូណា។
លោក ម៉ៅ វុត្ថា
ដែលដើមឡើយគឺជាអតីតក្មេងវត្តរស់នៅវត្តបទុមវតីជាង ១០
ឆ្នាំមកនោះ បច្ចុប្បន្ន គឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងឃ្លាំង
និងជានាយកក្រុមហ៊ុន Ks Seastar Co. Ltd
ដែលបាននាំចូលត្រីទាំងនេះពីបរទេស។
តើលោកមានប្រវត្តិតស៊ូយ៉ាងណាទម្រាំមានថ្ងៃនេះ?
ក្នុងវ័យ ៣៣ ឆ្នាំ លោកម៉ៅ វុត្ថា មានស្រុកកំណើត នៅភូមិ
ដាំស្ពៃ សង្កាត់ស្លាកែត ក្រុង-ខេត្តបាត់ដំបង
និងជាកូនកំព្រាឪពុកតាំងពីកុមារភាព។
ជាយុវជនរស់នៅទីជនបទលោក ម៉ៅ វុត្ថា
ក៏មិនខុសគ្នាអ្វីពី យុវជនដ៏ទៃ នោះទេ។ លោក បាន
ជួយកិច្ចការងារធ្វើស្រែចម្ការ និងការងារផ្ទះម្ដាយ
ហើយឆ្លៀតពេលទំនេរខិតខំសិក្សា
ព្រោះលោកគឺជាក្តីសង្ឃឹមចុងក្រោយរបស់អ្នកម្ដាយ
ដោយសារជាកូនទោលក្នុងគ្រួសារ។
នៅឆ្នាំ១៩៩៧ លោកបានចាកចេញពីទីកន្លែងកំណើត
និងអ្នកម្ដាយជាទីគោរព មកបន្តកាសិក្សា ក្នុង
រាជធានីភ្នំពេញ ដោយសុំកុដិព្រះសង្ឃនៅវត្តវត្តបទុមវតី
ស្នាក់អាស្រ័យ ដើម្បីបន្តការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទ
ភ្នំពេញ លើមុខវិជ្ជាអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ
បន្ទាប់ពីលោកបានប្រឡងជាប់សញ្ញាប័ត្របាក់ឌុប។
លោក ម៉ៅ វុត្ថា បានរៀបរាប់ថា ៖
“ដូចលោកដឹងស្រាប់ហើយការស្នាក់នៅ
ក្នុងវត្តមិនមានភាពងាយស្រួលប៉ុន្មានទេ តែធ្វើម៉េច
យើងជាកូនអ្នកក្រីក្រត្រូវតែតស៊ូ។
ហើយថ្ងៃខ្លះពេលទៅសាកលវិទ្យាល័យ ខ្ញុំត្រូវដើរក៏មានដែរ”។
តស៊ូរហូតទទួលបានបរិញ្ញាបត្រអក្សរសាស្ត្រខ្មែរ
លោកបានបន្តការសិក្សាកម្រិតបរិញ្ញាបត្របន្ថែមទៀតលើផ្នែកអក្សរសាស្ត្រ
អង់គ្លេសនៅវិទ្យាស្ថានភាសាបរទេស
និងផ្នែកប្រព័ន្ធផ្សព្វផ្សាយនៅដេប៉ាឌីម៉ង់ប្រព័ន្ធផ្សព្វ
ផ្សាយ និងសារគមាគមន៍ នៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទភ្នំពេញ។
ឆ្លៀតពេលទំនេរពីការសិក្សា
លោកបានធ្វើការងារក្រៅម៉ោងនៅស្ថានីយទូរទស្សន៍ CTN
ក្រសួងកិច្ចការនារី
ក្រោយមកលោកបានបម្រើការងារជាបុគ្គលិកនៅមណ្ឌលព័ត៌មាន ស្ត្រីកម្ពុជា
នៅសាលាក្តីខ្មែរក្រហម នៅអង្គការយុវតារាកម្ពុជា
ដែលផ្ដោតសំខាន់ទៅលើយុវជន និងការអភិវឌ្ឍសហគមន៍
និងធ្វើជាអ្នកប្រឹក្សាឯករាជ្យ ក្នុងរយៈពេលខ្លី។
លោក វុត្ថា ក្នុងទូរកុងតឺន័នេះគឺសម្រាប់ក្លាសេត្រី
រហូតដល់ឆ្នាំ២០១២
តាមរយៈការណែនាំរបស់មិត្តភក្តិឲ្យស្គាល់គ្នាជាមួយពាណិជ្ជករជនជាតិ
ស៊ុយអែតម្នាក់ដែលមាន រោងចក្រកែច្នៃត្រីសាលម៉ុន នៅ ក្រុងបាងកក
លោកក៏បានក្តោបយកឱកាស និងប្រឡូកចូលក្នុងវិស័យអាជីវកម្ម
ដោយធ្វើជាអ្នកផ្គត់ផ្គង់ត្រី ក្នុងទីផ្សារកម្ពុជា។
ក្រោយពេលបានបំពេញការងារសិក្សានៅរោងចក្រក្នុងក្រុងបាងកក
និងធ្វើការធ្វើការស្រាវជ្រាវ
ស៊ីជម្រៅលើគូប្រជែងនានាជាពិសេសទាក់ទងនឹងតម្លៃ ការវេចខ្ចប់
ការថែរក្សាទុកត្រី និងការដឹកជញ្ជូន
លោកបានធ្វើអាជីវកម្មនេះមានដំណើរការយ៉ាងរលូននៅកម្ពុជា។
“ត្រី ដែលក្រុមហ៊ុនរបស់ខ្ញុំនាំចូលមានពីរប្រភេទ
ក្នុងនោះមានត្រីសាលម៉ុន និងត្រីធូណាបើនិយាយអំពីត្រីសាលម៉ុន
គេអាចចាត់ទុកថាជាស្តេចត្រីមួយប្រភេទ
ដែលផ្តល់ជីវជាតិល្អបំផុតសម្រាប់សុខភាព ដោយសារវាមានសារធាតុ
អូម៉េហ្គា៣ និងប្រូតេអ៊ីនច្រើន ជួយដល់សុខភាពពិសេសបេះដូង។
គេនិយមបរិភោគត្រីទាំងពីរប្រភេទនេះឆៅ តាមជនជាតិជប៉ុន
ប៉ុន្តែគេក៏អាចចម្អិនតាមបែបម្ហូបអាហារនានាប្រកបដោយឱជារស
សម្រាប់បរិភោគផងដែរ”។ នេះគឺជាការលើកឡើងរបស់លោក ម៉ៅ វុត្ថា ។
លោកបានបន្ថែមថា
ត្រីទាំងអស់នេះដឹកមកតាមយន្តហោះបើជាប្រភេទស្រស់ឬក្លាស្សេ
និងតាមកប៉ាល់ទឹកបើជាប្រភេទកក
ព្រមទាំងចែកចាយបន្តដល់ក្រុមហ៊ុន និងផ្សារទំនើបនានា។
មកដល់ពេលនេះការបញ្ជាទិញត្រីពីអតិថិជន
កាន់តែមានការកើនឡើងជាលំដាប់។ជាក់ស្ដែងពេល
ចាប់បើកដំណើរការដំបូងក្រុមហ៊ុនលក់អស់ត្រឹម២០ កេស(១កេសស្នើ
នឹង២០គីឡូក្រាម)ប៉ុណ្ណោះ តែបច្ចុប្បន្នបានកើនឡើង រហូតដល់ ៦០
កេស ជាប្រភេទត្រីស្រស់ និងត្រីកកជិត ២ តោន ក្នុងមួយសប្ដាហ៍។
លោកថា មានមូលហេតុពីរ ដែលធ្វើឲ្យការបញ្ជាទិញមានការកើនឡើង គឺ
ទី១ គុណភាពត្រីល្អ ដោយសារការរក្សាទុកតាមលក្ខណៈបច្ចេកទេស ទី២
ជាមួយនឹងកម្រិតជីវភាពប្រជាពលរដ្ឋល្អប្រសើរ
និងការយល់ដឹងពីសុវត្ថិភាពចំណីអាហារ
ពួកគេជ្រើសរើសយកអាហារណាដែលផ្ដល់ប្រយោជន៍ដល់សុខភាព។
បច្ចុប្បន្ន លោក ម៉ៅ វុត្ថា វ័យ ៣៣ ឆ្នាំជាប្រធានក្រុមហ៊ុននាំចូលត្រី មាន
ប្រភពពីប្រទេស ន័រវេ និងប្រទេសឥណ្ឌូនេស៊ី កំពុង
ទទួលបានការគាំទ្រយ៉ាងច្រើនពីសំណាក់អតិថិជន។ក្រុមហ៊ុនលោក
ទទួលបានប្រាក់ចំណូលក្នុងរង្វង់៥ ទៅ ៦ ម៉ឺនដុល្លារ
ក្នុងមួយខែ។
យុទ្ធសាស្រ្តរបស់ក្រុមហ៊ុន ទៅថ្ងៃអនាគត
នឹងបន្តកែច្នៃម្ហូបឆ្អិនស្រាប់ និងធ្វើជាប្រហិត
ដើម្បីបម្រើដល់អតិថិជន ព្រោះបច្ចុប្បន្នក្រុមហ៊ុន មានចុងភៅស្រាប់។
ក្រុមហ៊ុននឹងផ្ដល់ឱកាសអាជីវកម្មដល់ប្រជាពលរដ្ឋគ្រប់គ្នា
ដែលមានបំណងយក ម្ហូបឆ្អិនស្រាប់ទៅលក់បន្ត
ដោយក្រុមហ៊ុនមានរទេះរុញផ្ដល់ជូន។
មិនត្រឹមប៉ុណ្ណឹងទៅថ្ងៃអនាគត
លោកក៏គ្រោងរៀបចំសង្វាក់ផលិតកម្មកែច្នៃផលិតផលត្រីសាលម៉ុនដើម្បី
នាំចេញទៅក្រៅប្រទេសផងដែរ។
លោក ម៉ៅ វុត្ថា បានរៀបរាប់ថា
ថ្វីត្បិតលោកបានធ្វើការងារសង្គមជាង ១០
ឆ្នាំក៏ពិតមែនតែបំណងប្រាថ្នាពិតប្រាកដរបស់លោកគឺការរកស៊ី
ព្រោះការបង្កើតមុខរបរនឹងអាចជួយមនុស្សបានច្រើនគ្នា។
ម្យ៉ាងការបង្កើតមុខរបរនេះក៏ជាចំណុចដកបទពិសោធន៍ពិត
និងការធ្វើតេស្តទៅលើសមត្ថភាពរបស់យើងផងដែរ។
លោកបានបន្ថែមថា កត្តា ដែលនាំឲ្យលោក
ខិតខំប្រឹងប្រែងដូចសព្វថ្ងៃ
ដោយសារលោកចង់ផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់ខ្លួនឯងឲ្យមានភាពល្អ
ប្រសើរ ពិសេសគឺតបស្នងសងគុណអ្នកម្ដាយ
ដែលបានខិតប្រឹងប្រែងគ្រប់បែបយ៉ាងដើម្បីចិញ្ចឹមបីបាច់លោកឲ្យ
មានអនាគត។ លោកថា៖ “ខ្ញុំនៅតែចាំមិនភ្លេច
គ្រាដែលម្ដាយខ្ញុំជិះឡាននៅបាំងក្រោយ ដែលមានតម្លៃថោក
ពីបាត់ដំបងមកភ្នំពេញ ដើម្បីមកលេងកូននៅវត្ត
ហើយឆ្លៀតដាក់របស់របរខ្លះៗយកមកលក់នៅភ្នំពេញ”។
ជាទីបញ្ចប់ លោក ម៉ៅ វុត្ថា បានផ្តាំផ្ញើទៅយុវជនថា
ត្រូវមានគោលដៅពិតប្រាកដក្នុងចិត្ត
និងប្រកាន់គោលជំហរមិនបោះបង់។ បើប្រកបអាជីវកម្ម
ដែលមានគូរប្រជែងត្រូវដឹងពីចំណុចខ្លាំង ចំណុចខ្សោយ របស់យើង និងគេ។
ត្រូវដុសខាត់ព្រលឹង ឆន្ទៈ
និងទស្សនៈវិស័យរបស់ខ្លួនតាមរយៈការកំណត់គោលដៅខ្លីៗ
ហើយប្រឹងប្រែងឲ្យអស់លទ្ធភាព ដូចសុភាសិតខ្មែរពោលថា
ព្យាយាមគង់អីនឹងបានសម្រេច៕
តើមិត្តយុវវ័យយល់យ៉ាងណាដែរ?
បើនិយាយពីតន្ត្រីករវីយោឡុងឯករួម
ជំនាន់អធិរាជសំឡេងមាស លោក ស៊ីន ស៊ីសាមុត ប្រហែលជាទស្សនិកជន
ឬអ្នករួមជំនាន់ភាគច្រើនបានស្គាល់ច្បាស់ណាស់ថា
ជាតន្ត្រីកររូបណា។ នោះជាលោក អ៊ុំ ដារ៉ា
ដែលសព្វថ្ងៃមានវ័យកាន់តែចំណាស់រស់
និងរស់នៅជាមួយជរាភាពជាលក្ខណៈសាមញ្ញក្រោមការថែទាំយ៉ាងដិតដល់ពី
កូនចៅ។
